is touching yourself worth an eternity in hell?

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Κιθάρες και Τρύπες

Σήμερα είμαι ξύπνια.

Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό, κι έτσι το αποδίδω σε πλήρη νηφαλιότητα. Ή αυτό, ή με ξυπνήσανε οι κιθάρες. Συνήθως νιώθω σαν τα δάχτυλά μου να κοιμούνται κι ο νους μου να τρέχει να τα ξυπνήσει πανικόβλητος σα ν'αργήσανε, κι αυτά εκεί, ληθαργικά γεννούν τις μέρες και τις πετάνε στα σκουπίδια μετά, μαζί με χαρτιά γεμάτα νούμερα. Νούμερα, νούμερα, τα νούμερα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής μου. Οι αριθμοί, απόλυτοι και περήφανοι, υπόσχονται αποδείξεις, αποδείξεις για τα πάντα, και ταυτόχρονα κρύβονται πίσω απο δυσειδαιμονίες και τυχερούς τροχούς. Ποτέ δεν ήταν φίλοι μου, κι όμως με τριγυρίζουνε μια ζωή σαν τα κοράκια. Κι όλο κοιμάμαι κι όλο ξυπνάω κι όλο κοιμάμαι μα για δες που σήμερα είμαι ξύπνια. Θα κατηγορήσουμε τις κιθάρες.

Σαν ν'αρχίζω να θυμάμαι. Διστακτικά και με λίγο τρακ, σαν πρωτάρηδες ξυπνήσανε σήμερα τα δάχτυλά μου και είπανε ν'ασπαστούν γι'άλλη μια φορά την Αλάνθαστη κι Αμετανότη Εκκλησία του Δε Γαμιέται. Δεν ξέρω πως έγινε. Μάλλον περίμενα αυτή την χουλιγουντιανή επιφώτηση της τρίτης πράξης που μου πουλήσανε οι ταινίες. Κι αντί γι'αυτό βρέθηκα απλά εδώ, ξύπνια, ξαφνικά να κόβω και να ράβω λέξεις σα να'χει μπει μέσα μου το χτικιό, ενώ το ξέρουμε όλοι οτι δεν γίνεται να σε θρέφουν οι αριθμοί κι εσύ να γεννάς λέξεις. Ή μήπως γίνεται; Δεν ξέρω. Μήπως άργησα πολύ; Μήπως θέριεψαν τα δάχτυλά μου απ'τον πολύ ύπνο; Μήπως πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι τα πράγματα μη τυχόν και μ'αγγίξουν πολύ βαθιά;

Ποιητικές μαλακίες... Θα'θελα να μπορούσα να γράψω κάτι άσχημο, όπως "τα δάχτυλά μου βρωμάνε τσιγαρίλα" όμως η μαμά Τέχνη με κοιτάζει ερωτηματικά και την φοβάμαι. Έφυγα γιατί ασφυκτιούσα μέσα στα σεντόνια της, όλο μου'παιρνε τα σύνεφα αλλά δεν μου'δινε τον ήλιο κι εγώ ζούσα μόνο τα βράδια. Τώρα κρύβομαι μες στο σπίτι μου κι η πουτάνα μου λείπει όσο δεν μου'λειψε ποτέ τίποτα, και ταυτόχρονα την μισώ που δεν μ'αγκάλιαζε αρκετά όταν ήμουν μικρή. Αυτή είναι η πρώτη μας συνάντηση εδώ και κάμποσο καιρό. Το παίζω μοιραία κι αντιστέκομαι πίσω απ'την καλοπροβαρισμένη μου απάθεια, την ανάγκη μου να μην έχω τίποτα ανάγκη, ενώ φοβάμαι κάθε δευτερόλεπτο οτι θα τα μπήξω. Δεν είναι και λίγο, δεν ξέρεις πόσο παντοδύναμες είναι οι λέξεις όταν υποκλίνονται μπροστά στην μαμά Τέχνη. Σπάσανε το κουκούλι μου μόνο με μια χορδή κιθάρας.

Δεν φταίνε πάντα τα πιάνα, μερικές φορές φταίνε και οι κιθάρες....

Και να σκεφτείς οτι πριν μισή ώρα κοιμόμουν. Νομίζω οτι δεν τα πήγα κι άσχημα γι'αγουροξυπνημένη, παρ'όλα αυτά, είναι ντροπή μου που έχω ξεχάσει πως να γράφω λέξεις για τον ευατό μου. Ακόμα μεγαλύτερη ντροπή που ξέχασα πως να γράφω λέξεις για τους άλλους. Υποθέτω πως ήθελα απλά να πω οτι είμαι εδώ και είμαι ξύπνια. Θα'θελα να μπορούσα να πω οτι θα'ρθει καιρός που θα σπάσω την πόρτα, θα'ρθει καιρός που η θλίψη μου δεν θα μου λείψει, αλλά δεν ξέρω κιόλας σίγουρα, αύριο μπορεί να κοιμάμαι πάλι και να'χουνε πάψει οι κιθάρες. Προς το παρόν είμαι εδώ. Δεν βιάζομαι. Έτσι κι αλλιώς ό,τι δεν πρόλαβα να πω το'χουνε πει πάντα καλύτερα κάποιοι άλλοι πριν απο μένα.

Του πούστη, κάποια στιγμή αυτή η δικαιολογία θ'αρχίσει να γεννάει τόκους, δεν μπορεί... Κάποιος απ'τους δυο μας θα νικήσει, ή εγώ ή όλοι οι άλλοι. Τα νούμερα λένε οτι οι πιθανότητες είναι εναντίον μου, αλλά να πάνε να γαμηθούν τα νούμερα. Ζήτω οι λέξεις. Καλημέρα μαμά. Καλησπέρα σ'όποιον διαβάζοντας σπέρνει σιτάρι στα χωράφια μου. Καληνύχτα αριθμοί.

Κι άλλα τέτοια ποιητικά...