is touching yourself worth an eternity in hell?

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Entry #8

δεν έχω τίποτα δεν είμαι στ'αλήθεια θλιμμένη όλα εξηγούνται επιστημονικά κι όλα απομυθοποιούνται και διαμελίζονται αρκεί να έχεις αρκετές δικαιολογίες και μυαλό τόσο κοφτερό που να διχοτομεί κονσέρβες το λέει και πάνω στο χαρτί οτι "κατά τη διάρκεια της θεραπείας με κορτικοστεροειδή φλοιοεπινεφριδική μεθυλοπρεδνιζολόνη παρουσιάζονται ανεπιθύμητες αντενδείξεις όπως ψυχικές διαταραχές, αϋπνία, διαταραχές προσωπικότητας, βαρειά κατάθλιψη, απόλυτη ανικανότητα παρακολούθησης ρομαντικών κομεντί, ζαλάδες, αλλαγές διάθεσης, εμετική αποστροφή προς τους ανθρώπους που γράφουν ένα πράμα ενώ θέλουν να πουν κάτι άλλο και αδικαιολόγητα κλάμματα" τα λέει όλα πάνω στο χαρτί αλλά τη χειρότερη παρενέργεια μου την κρατήσανε κρυφή γιατί κοίτα πως το ένα φέρνει το άλλο κάθε φορά που η υπόφυσή μου παίρνει ρεπό ξαναγυρίζεις εσύ κι εσένα ούτε που θέλω να σε βλέπω καλύτερα ένα βουνό χάπια παρά εσύ που νομίζεις πως δεν υπάρχεις γιατί κανείς δεν σε ξέρει αλλά εγώ σε ξέρω επειδή κάποτε υπήρχες για μένα και τώρα που ο κύριος μεντρόλ παίρνει τον έλεγχο του προσθίου λοβού θυμάμαι που ζούσαμε μαζί με κάτι αδιάβαστες σελίδες σ’ένα σπίτι βαμμένο με λάθος χρώματα όπου το φως εξαρτιόταν απ’την παλάμη του χεριού σου κι ήθελα να μετακομίσω μέσα στη λάμπα στο ταβάνι για να μ'ανάβεις όποτε θες είχα σπάσει κι όλους τους καθρέφτες να να μην έχεις είδωλο να κρύβεσαι απο πίσω γιατί ήσουν όμορφος σαν διαβολική σύμπτωση κι άσχημος σαν συμβουλή που δεν μπορούσα ν'ακολουθήσω κι είχα καδράρει τη φυγή σε ξύλινη κορνίζα δίπλα σ'ένα κοπάδι πλαστικά πρόβατα που τρέχανε να το σκάσουν απο το ανατολικό παράθυρο κι όλο μου έδινες να πιω βενζίνη ενώ μου χάριζες τακάκια και βούταγες το δάχτυλο στη στάχτη και μου ζωγράφιζες δύο τέλεια μαύρα ημικύκλια κάτω απ'τα μάτια κι ήμουν όμορφη κι εγώ σαν εσένα και σ'ήθελα τόσο που σου'λεγα μισές αλήθειες και μου'λειπες τόσο που το κρεβάτι μου σου έμοιαζε και σε φοβόμουν τόσο που ευχόμουν να μην υπήρχες και συ με πίστεψες και σταμάτησες να υπάρχεις τώρα κάθε φορά που ακουμπάω το αυτί μου σε κλειστή πόρτα γελιέμαι πως αν την ανοίξω θα βρίσκεσαι πίσω της κάθε δεκανίκι που βλέπω μου θυμίζει όλες τις κραυγές που ποτέ δεν έβγαλες κι αν θυμόμουν τ'όνομά σου ίσως και να'ρχόμουν να ουρλιάξω σαν αέρας στην αυλή σου μα είναι αργά πια για να συνεχίσω να κλωσσάω αυτές τις μαλακισμένες ελπίδες τώρα έμαθα συνήθισα μπόρεσα έγινα η ηρωίδα του αγαπημένου μου βιβλίου βγήκα στους δρόμους έκλεψα ήπια χάπια ξάπλωσα γυμνή στην άμμο σκότωσα ένα μπάτσο έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά μπήκα σ’ένα καράβι είχα και μια γάτα με περίεργο όνομα για κατοικίδιο κι ήσουν κι εσύ εκεί παγωμένος έφηβος στα δεκαπέντε με μακριά μαλλιά και ποτέ δεν μου’λεγες τ’όνομά σου κι ακόμα κι αν όλα αυτά είναι απλά μια παρενέργεια που δεν γράφει το χαρτί εγώ ξέρω πως σε λένε γιατί όταν σε βλέπω στον ύπνο μου πάντα ξυπνάω με την ίδια λέξη στο στόμα Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ Ασταρωθ μη μεγαλωσεις ποτε οι μεγαλοι λενε ψεμματα

9 σχόλια:

  1. Δεν είμαι σε θέση να ξεκαθαρίσω ακριβώς αν κάποιες από τις φράσεις σας εδώ με κόλλησαν στον τοίχο ή οι έννοιες και οι εικόνες που δημιουργεί το κείμενο.
    Το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

    Σας ευχαριστώ για το ταξίδι..

    (Από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω διαβάσει κι ας προσπαθεί να κρύψει τόση ασχήμια...)
    Respect

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. λοιπον, με κολλησατε εσεις στον τοιχο τωρα, γιατι δειτε ενα φαν φακτ: ειχα ξεκινησει αυτο το κειμενο με μια φραση την οποια για καποιο λογο τελευταια στιγμη εσβησα, κι η φραση αυτη ηταν "δεν ξερω να περιγραφω την ασχημια κι αυτο ειναι η μεγαλυτερη αληθεια που θα'πρεπε να ξερει καποιος για μενα".

    μαλλον μεσα απ'την αναγνωση με πιασατε πιο πολυ απ'οτι με πιανω εγω κι αυτο ειναι κατι για το οποιο ευχαριστω εγω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ίσως γι αυτό ευθύνεται η γνώση μιας αντίστοιχης, όμορφης ασχήμιας...
    Μου πήρε μόνο ...20 χρόνια να σπάσω τον καθρέπτη μου...
    Ίσως το σχολείο της νύχτας, η αίσθηση που αποκτάς με τα χρόνια να "βλέπεις" εκείνα που μπορεί να μην θέλουν οι άλλοι να δείς. Καμιά φορά εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τους φόβους της ψυχής μας.
    Ίσως, γι αυτό το τελευταίο να πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι μπορεί να μην είναι ολόκληρες...
    Βλέπετε ένα δικαίωμα που μας έδωσε ο Θεός ή ότι, είναι να αφήνουμε να φύγει εκείνη/ος και μαζί στα μπαγκάζια να πάρει και ένα κομμάτι...


    (Φάν φάκτ... τη λέγανε Γωγώ..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. χα, ποσο διασκεδαστικα ειναι ολα οταν συνδεονται... μολαταυτα αμφιβαλλω αν εχουμε δικαιωματα οσο αμφιβαλλω κι οτι εχουμε επιλογες, κι αυτο χωρις να ειμαι μοιρολατρης. εγω αν μπορουσα δεν θ'αφηνα να μου παρουν τιποτα στα μπαγκαζια τους, κι ας ειμαι πιο ελαφρια τωρα που μου πηραν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. γράφεις σαν να παραβγαίνεις με αστρόπλοια και να νικάς στην ταχύτητα που απεκδύεσαι εαυτόν
    κι αν έπλεκες τις κλωστές όπως τις λέξες θα φτιαχνες κόσμους πουλόβερ που θ αλλαζε κανείς μόνο για το επόμενο

    όπως το πε ο φίλος παραπάνω, ένα ταξίδι, σαν να βγήκα μια βόλτα με τον εαυτό μου και να ξέχασα να γυρίσω,
    φέτος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λέτε να μην το ξέρω;...

    Απλά είναι καλύτερα όταν (νομίζουμε) πως είναι επιλογή μας.
    Μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο μα....ς από όσο πραγματικά είμαστε.
    Και για να είμαι ακριβής, ρομαντικούς, όχι μα....ς...

    Μιας και έτσι γεννηθήκαμε και δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξουμε.

    Στην τελική και καλά κάνουμε.

    (Δεν είναι πολύ γλυκός αυτός ο πόνος;;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μα οχι. μα δεν ειναι. δηλαδη ειναι αλλα οχι. δεν πρεπει να τον αγαπαμε. ειναι ντρογκι, ειναι εξαρτηση, ειναι - επιτρεψτε μου να βρισω, εγω ξερετε βριζω σαν νταλικερης - ειναι γαμιολικο ποταπο και ξεφτιλισμενο συναισθημα ο πονος της αγαπης, ειναι η σκια της, το παραμελημενο παπαδοπαιδι της γεματο καταπιεσμενες απαγορευσεις.. ρομαντισμος δεν ειναι αυτο. ειναι η αληθεια. ειναι αυτο που φυτρωνει στα ποδοπατημενα χωραφια. ειναι αυτο που φτιαχνει καποιος με τον αερα οταν τρεχει. δεν ειναι η καψουρα με το απραγματοποιητο, ρομαντικη. ειμαι σιγουρη πως συμφωνειτε, κι αν κανω λαθος, μαλλον εφαγα πολυ απ'αυτο το γλυκο που λετε και μου'πεσε βαρυ.

    και πολυλογησα. ποσο ζηλευω τον κυριο κωστα απο πανω που τα ειπε ολα μα ολα μα ολα με μια προταση "σαν να βγήκα μια βόλτα με τον εαυτό μου και να ξέχασα να γυρίσω"... και τι δε θα'δινα να ημουν τοσο λακωνικη, αλλα ειναι μια τεχνη που δεν κατεχω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή