Αυτες οι αξιοπρεπεις εκκωλαπτωμενες εμμονες μου
Που τοσα χρονια στοργικα κλωσσαω
Δεν λενε ποτε να βγαλουν ποδια και νυχια
Να δωσουν μια να τρυπησουν το μισοθρυμματισμενο τους κελυφος
(Ενα σαλτο υποθεση ειναι, να, κοιτα πως το κανουν οι αυτοχειρες πλανητες)
Παρα μονο μ’αφηνουν να ψηλαφιζω τις ρωγμες τους
Κι οπου βρισκω κουφιο δειλα χτυπαω απανω τα χειλη μου
Κι ευτυχως που ηρθες κι εσυ
Κι ευτυχως που δεν ηρθες
Γιατι πολυ μου ελειπε μια κλουβια ελπιδα
Να’χω παρεα καθως φωναζω ΔΕ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΑΚΟΜΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΚΟΜΑ
και να δελεαζομαι απο νεες συντριβες
Αλλα δε λεω να μετακομισω τελικα κι ας εχει καλυτερη θεα απεναντι
γιατι φοβαμαι οτι αν σηκωθω να φυγω
Θα μου κλεψουνε τ’αυγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου