Tο μυαλο μου λενε ειναι μυς, αποτυχημενα σχεδον παραλιγο διχοτομημενος σε δυο μερη, αριστερο και δεξι, συνειδητο και ασυνηδειτο, λογικο και παραλογο, ανθρωπινο και ζωωδες, δυο σε ενα. Το αριστερο μερος λενε ασχολειται με τη λογικη και τη γλωσσα και τους υπολογισμους και τις επαγωγες, το δεξι λενε ασχολειται με το συναισθημα και τη διασθηση και την ενοραση, και φυσικα το αριστερο ξερολιζει και το δεξι κωλοβαραει αλλα δεν πρεπει ν’ανησυχω λενε, πρεπει να νιωθω τυχερη λενε γιατι εχω ολο το πακετο κι ας μην το αξιοποιω, επιστημονα και καλλιτεχνη, ιδιοφυη και τρελο, δυο στην τιμη του ενος. Κι αν θελω λενε, μπορω να βαλω το ενα να τσιγκλισει το αλλο, μπορω να γλιστρησω τις πληροφοριες περα δωθε, μπορω να με ξεγελασω, μπορω να δανειστω τοκους απ’το δεξι και να τους επενδυσω στο αριστερο, ειναι πολυ ευκολο, το μονο που χρειαζεται ειναι λιγος πονος.
Οταν βρισκομαι σε ακραιες καταστασεις ψυχικου η σωματικου πονου λενε, το συνειδητο γλιστρα στο ασυνειδητο, και το δεξι μερος παιρνει τον ελεγχο για μια στιγμη, ενα ελαχιστο κλασμα δευτερολεπτου, μαστιγωνει το αλογο που σερνει την αμαξα μου, για λιγο, για πολυ λιγο, αρκετο ομως για να αποκτησω προσβαση στη θεϊκη εμπνευση, για να μπει ο κωλος μου στην πριζα και να συνδεθω με το παγκοσμιο σκαρι της γνωσης, την καθολικη σοφια ολων των ανθρωπων ολων των εποχων, αυτη που βρισκεται αποθηκευμενη στο γενετικο μου υλικο. Δεν ξερω τιποτα στ’αληθεια λενε, δεν μαθαινω τιποτα καινουριο, δεν εμαθα ποτε, τα ηξερα ολα απο παντα, μενει μονο να τα θυμηθω λενε. Λιγος πονος, μονο αυτο χρειαζεται, μια καλη δοση πονου, τραυματισμου, αρρωστιας, πενθους, αγαπης, πεινας, θλιψης, κουρασης, λιγη μιζερια για μουσα και η ενοραση θα μου ανηκει, αρκει μονο να μαυρισω το ματι του φυλακα αγγελου που κραταει τα μποσικα στη δεξια πυλη, λιγο σακατεμα της επιβαλλομενης λογικης και νατη, η κοσμικη Γνωση, ολη στα ποδια μου. Εκατο τα εκατο δοκιμασμενη φορμουλα για δημιουργια θαυματων επι ζητηση.
Μπορω να το κανω, γιατι να μην το κανω, το εχω προβαρει και το εχω ξεπατηκωσει, μπορω να το κανω, αρκει να τσιμπησω τον εαυτο μου πολυ δυνατα, μπορω να το κανω, οι Μυστικιστες το εκαναν και οι Εσσαιοι το εκαναν και οι Βουδιστες το εκαναν και οι Σαμανοι το εκαναν κι οι Προφητες και οι Αγιοι και ολοι οι μεγαλοι καλλιτεχνες, κι εγω μπορω, αρκει να με βασανισω σαν να το εννοω πραγματικα, αρκει να καταχραστω ολα τα σαπια ξερατα μου, αρκει λιγος πονος και μπορω να το κανω, εχω περισσεμα, κριμα να παει χαμενο. Μπορω, ειμαι ετοιμη, ειμαι αξια, θα σας δειξω εγω, θα σας δειξω πως πονανε.
Νατη λοιπον, νατη, η επτασφραγιστη κυψελη εκρυγνυεται θεαματικα μπροστα μου για μια στιγμη, φτυνει τα πολυποθητα της δωρα σαλιωμενα με πυον επανω μου, βγαζει την τεραστια σαρκαστικη γλωσσα της και με γλυφει παντου, εικαζει το μεγαλειο μου και μασουλαει τις θνητες μου αλυσιδες. Γνωριζω τωρα, γνωριζω, θυμαμαι, οτι καποτε δεν υπηρχα και τωρα υπαρχω και καποτε δεν θα υπαρχω, το βλεπω τοσο καθαρα, τοσο τρομακτικα, τοσο λαμπρα. Βιωνω την ολοτητα μου και τη φθαρτοτητα μου και την παντοδυναμια μου και την εκμηδενιση μου μπροστα στην απεραντοτητα του συμπαντος και εισπραττω ολη τη Γνωση ξεκοκαλισμενη ξεψαχνισμενη παστωμενη και μπαγιατικη κατευθειαν απο τα σκοτεινα κελλαρια των προγονων μου. Ερχεται καταπανω μου με ασυλληπτη ταχυτητα, με βιαζει χωρις καν να μ’αγγιξει και πριν προλαβω να ουρλιαξω με χτυπαει σαν ωστικο κυμα, κι υστερα με προσπερναει και τωρα με σερνει πισω της και κυλιεμαι και γδερνομαι πανω στα χωματα της και οι Φυλακες γελανε πανω απ’τις τιμητικες τους θεσεις στην αρενα. Παγιδευομαι ακριβως στο κεντρο και προσπαθω να σπασω την πυξιδα απο μεσα, χτυπαω το κεφαλι μου στο τζαμι της, το δεξι μερος, το αριστερο, δεν εχει σημασια, τιποτα δεν πιανει.
Δεν το θελω αυτο, θελω να σταματησει αυτο.
Εγω δεν συμφωνησα σ’αυτο, κανεις δεν με προειδοποιησε. Γι’αυτο το σφηνακι κρισης πανικου ειναι που πονεσα τοσο εκουσια, γι’αυτον τον βαρια στολισμενο παραλογισμο γυμναζω τοσα χρονια αυτο το παραμορφωμενο καρυδι που εχω για μυ μες στο κεφαλι μου, γι’αυτην την ντοπαρισμενη επιγνωση παρατησα ολη την ασημαντοτητα μου να αποσυντιθεται για δεκαετιες; Γιατι μου το δειχνετε αυτο; Δεν το θελω αυτο, τι να το κανω; Δεν εχω τι να το κανω, πως θα το κουβαλησω, πως θα το αναπαραγω, πως θα το διδαξω, πως θα το ξεφορτωθω; Δεν μπορω να ζησω μ’αυτο, δεν μπορω να το μασκαρεψω, δεν μπορω καν να το παραχωσω στα κωλοτρυπιδια της τεχνης, δεν ειμαι τοσο ταλαντουχα, δεν θα ειμαι ποτε αρκετα μεγαλη για να το χωρεσω, και δεν θελω να ειμαι, μ’ακουτε, δεν θελω να ποναω για παντα.
Δεν το θελω αυτο, παρτε το πισω, παρτε το και βαλτε το μεσα στους αϋλους κωλους σας, γαμιεστε κι εσεις κι η Γνωση σας, αφηστε με να φυγω. Αφηστε με να ειμαι το αντιστροφως αναλογο αυτου που ειμαι φτιαγμενη για να ειμαι, αφηστε με να μην εχω επιλογη. Οπου διαλεγεις να εισαι ειναι εκει που δεν πρεπει να εισαι, και ολα ειναι ενα πορτρετο του εαυτου σου, ολα ειναι η απεικονιση σου, τα παντα, κι εσεις ειστε η δικη μου, το ξερατε αυτο ρε μαλακες; Εγω δεν το ηξερα αλλα τωρα το ξερω, αφηστε με να φυγω, αρκετα τραβηξε αυτο το πραμα.
Μου πουλησατε το μεγαλο σας Τιποτα και το πληρωσα πολυ ακριβα, τωρα τραβατε να γαμηθειτε πανω στις ανακλινδρες φωτονεφελες σας, το ηξερα απο παντα αυτο και τωρα το ξερω οτι το ηξερα. Μπορω να το αγορασω και φτηνοτερα, μπορω να το καπνισω και να το εκπνευσω, μπορω να το βρω παντου, μπορω να το φτιαξω και μονη μου, μπορω να γαμηθω σαν ζωο και να το βιωσω οταν θα χυνω κι υστερα να το ξεχασω, μπορω να το δω στον υπνο μου, μπορω να ερωτευτω και να σκαλισω ενα ομοιωμα του, μπορω να φτιαξω εναν νεο Θεο και να ξεκινησω μια θρησκεια ή εναν πολεμο, μπορω να κανω τα παντα για το τιποτα, γι’αυτο ξεβιδωστε τον αχυρενιο σας τρομο απο τα ματια μου, δεν φοβαμαι τιποτα, δεν θα φοβηθω ποτε τιποτα, στειλτε με πισω στο σωμα μου τωρα αμεσως.
Θα προσγειωθω πανω στο κουφαρι μου και θα ξεχασω οτι ξερω. Θα βαρεθω να ποναω αρκετα ωστε να ξεχασω. Θα γειρω αναπαυτικα στο αριστερο μερος και θα μεινω εκει, αρκετα εξελιχθηκα ως ειδος, φτανει τοση εξελιξη, δεν ξερω τι σκεφτοσασταν οταν αποφασιζατε να στριμωξετε τοσο δυναμικο σ’ενα τοσο ευθραυστο δοχειο, δεν ξερω τι ειδους φαρσα ειναι αυτη, αλλα εγω δεν θα την πατησω ετσι. Θα μαθω να αρκουμαι και θα μαθω να ειμαι αρκετη. Θα μαθω πως να μην ποναω.
Μπορω να το κανω. Μπορω, ειμαι ετοιμη, ειμαι αξια. Θα δειτε. Στον επομενο γυρο θα σας δειξω εγω.
Inspired by Chuck Pallahniuk's Diary
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου