Eιναι μερικες μερες που νιωθω οτι ολα απανω μου ειναι βαλμενα λαθος κι οτι τα μελη μου δεν εφαπτονται και δεν εφαρμοζουν καλα στο σωμα μου και κρεμονται και ξεχειλιζουν απο παντου και δεν μπορω να τα κουμανταρω κι αναποδογυριζω σαν τρυπιο ηφαιστειο που κρεμεται πανω απο ενα αδειο ποτηρι.
Ειναι μερικες μερες που το παντελονι συνεχεια πεφτει και η μυτη μου συνεχεια τρεχει και ξεχναω τα ονοματα απ'τα τραγουδια και θυμαμαι μονο κατι χαζα πραγματα οπως τι χρωμα ειμαι οταν χαμογελαω και που εχω κρυψει τις ψηλοτακουνες ενοχες μου.
Ειναι μερικες μερες που ευχομαι να'ρθει καποιος να μου κανει επισκεψη γιατι οταν δεν ερχεται κανεις σκαλωνω χαζευοντας τα τρενα κι εχουν βαρεθει να συναντιουνται μπροστα μου κι οι ανθρωποι μεσα τους να χαιρετιουνται χωρις να κοιτιουνται και το ενα να φευγει προς τα αριστερα και το αλλο προς τα δεξια κι εγω να ειμαι παντα σφηνωμενη μες στη μεση χωρις εισητηριο.
Ειναι μερικες μερες που νοσταλγω την ψυχοφθορα ιεροτελεστια μου και θελω να ντυθω και να βαφτω και να αστραψω σαν αιματοβαμμενο φλας στον καθρεφτη και να με τρομαξω και να γελασω δυνατα για να συνελθω, κι υστερα να γδυθω απογοητευμενη που δεν μυρισαν μεχρι εκει τα πατσουλια μου και να πω "Ισως αυριο".
Ειναι μερικες μερες που ξετρυπωνω το ξυλινο κουτι μου κατω απ'το κρεβατι και ακουμπαω το αυτι μου επανω του σαν αδεξιος κατασκοπος κι ακουω το μικρο πρασινο ξωτικο που ζει μεσα του να χτυπαει το μικρο του δαχτυλακι ρυθμικα πανω στο ξυλο και μαραινομαι που δεν καταλαβαινω αυτον τον νεο κωδικα μορς γιατι εχω ξεχασει πως να διαβαζω και τωρα μονο ακουω, μονο ακουω κι ο,τι ακουω το γραφω κι ολο γραφω.
Ειναι μερικες μερες που ολα ειναι ενα μικρο αστειο σαν τοτε που εχωσα το κεφαλι μου αναμεσα στα ποδια μου κι επνιξα το γελιο μου μες στο κοκκινο εσωρουχο μου και μερικες μερες δεν μπορω να με συγχωρησω που τοτε δεν μου ελειπε τιποτα γιατι μερικες μερες μου λειπεις πολυ.
Κι ειναι και μερικες μερες που δεν μου λειπεις κι αυτες ειναι οι χειροτερες αν θες να ξερεις.
Ειναι μερικες μερες που το παντελονι συνεχεια πεφτει και η μυτη μου συνεχεια τρεχει και ξεχναω τα ονοματα απ'τα τραγουδια και θυμαμαι μονο κατι χαζα πραγματα οπως τι χρωμα ειμαι οταν χαμογελαω και που εχω κρυψει τις ψηλοτακουνες ενοχες μου.
Ειναι μερικες μερες που ευχομαι να'ρθει καποιος να μου κανει επισκεψη γιατι οταν δεν ερχεται κανεις σκαλωνω χαζευοντας τα τρενα κι εχουν βαρεθει να συναντιουνται μπροστα μου κι οι ανθρωποι μεσα τους να χαιρετιουνται χωρις να κοιτιουνται και το ενα να φευγει προς τα αριστερα και το αλλο προς τα δεξια κι εγω να ειμαι παντα σφηνωμενη μες στη μεση χωρις εισητηριο.
Ειναι μερικες μερες που νοσταλγω την ψυχοφθορα ιεροτελεστια μου και θελω να ντυθω και να βαφτω και να αστραψω σαν αιματοβαμμενο φλας στον καθρεφτη και να με τρομαξω και να γελασω δυνατα για να συνελθω, κι υστερα να γδυθω απογοητευμενη που δεν μυρισαν μεχρι εκει τα πατσουλια μου και να πω "Ισως αυριο".
Ειναι μερικες μερες που ξετρυπωνω το ξυλινο κουτι μου κατω απ'το κρεβατι και ακουμπαω το αυτι μου επανω του σαν αδεξιος κατασκοπος κι ακουω το μικρο πρασινο ξωτικο που ζει μεσα του να χτυπαει το μικρο του δαχτυλακι ρυθμικα πανω στο ξυλο και μαραινομαι που δεν καταλαβαινω αυτον τον νεο κωδικα μορς γιατι εχω ξεχασει πως να διαβαζω και τωρα μονο ακουω, μονο ακουω κι ο,τι ακουω το γραφω κι ολο γραφω.
Ειναι μερικες μερες που ολα ειναι ενα μικρο αστειο σαν τοτε που εχωσα το κεφαλι μου αναμεσα στα ποδια μου κι επνιξα το γελιο μου μες στο κοκκινο εσωρουχο μου και μερικες μερες δεν μπορω να με συγχωρησω που τοτε δεν μου ελειπε τιποτα γιατι μερικες μερες μου λειπεις πολυ.
Κι ειναι και μερικες μερες που δεν μου λειπεις κι αυτες ειναι οι χειροτερες αν θες να ξερεις.
/tip_hat
ΑπάντησηΔιαγραφή/bow
ΑπάντησηΔιαγραφή