RPT

Πάτα πάλι το κουμπί του repeat
Δύο όψεις έχουν όλες οι θηλιές
αν τις τραβήξεις με δύναμη γίνονται κόμποι
σε κρατάνε να μην πέσεις
Τώρα μπορώ ανένοχα ν’αμολάω φωνές στο μυαλό μου
Τώρα μπορώ να με συγχωρώ που οργίζομαι

Ένα κουμπί, τι περίεργο πράγμα
Μια μικρή ευκαιρία επιλογής
Ποιος ονειροπόλος ρεαλιστής να το’φτιαξε...

Και γω νομίζοντας πως το πατάω
αναβοσβήνω μέσα μου
κι όλο λέω πως απομακρύνομαι
απο το Δεύτερο Ενικό Πρόσωπο

Πάτα πάλι το κουμπί του repeat
Πάντα αυτά που σε γυρνάνε πίσω
Έχουν κάπου αλλού να σε πάνε

H Xωpa πoυ Xopευoυν Oλoι Oλη Μεpa

Aγαπημενη μου,

τρυφερη μου αγαπημενη, φωνη της λογικης μου που κι αν νιωθεις πως δεν εχεις φωνη εγω θα ειμαι παντα η φωνη σου, εγω θα ειμαι παντα διπλα σου να σου ανοιγω τα μπατζουρια οταν κλεινεσαι, ν'ακουω τους αναστεναγμους σου οταν δεν ξερεις που να τους πεταξεις, αγαπημενη μου, ενα τραγουδι που σου επαιξα λεει πως θα ξαναρθουν μικρες χαρες. Θυμασαι καποτε που κοιμομασταν μαζι σ'ενα πλαστικο σπιτακι, μου ζητησες να σου πω ενα παραμυθι για να κοιμηθεις. Θυμασαι, σου υποσχεθηκα οτι θα σου γραψω ενα παραμυθι, πανω σ'ενα ταλαιπωρημενο τετραδιακι, και στο διαβασα ενα βραδυ μ'ενα φακο στο χερι. Θα σου γραφω παντα παραμυθια. Δεν χρειαζεται καν να το ζητησεις.

Για την Z.



"Ένα βαρύ απο την καλοκαιρινή υγρασία βράδυ
δυο φίλες που ονομάζονταν Προσπάθεια και Επιθυμία
αποκαμωμένες απο το βουητό της Γρίζας Πόλης
και καθώς έπιναν τις τελευταίες γουλιές απο τα διαφανή ποτά τους
αποφάσισαν να μεταναστεύσουν προσωρινά
στη Χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα

-ένας τραγουδιστής / ταραχοποιός με αστείο ονοματεπώνυμο τους έδωσε την ιδέα-

Έτσι λοιπόν άλλαξαν τα κεφαλαία αρχικά των ονομάτων τους,
για να μην τις αναγνωρίζουν,
γέμισαν ασφυκτικά τις βαλίτσες τους με παραίτηση
(μια λέξη που πάντα κουβαλούσαν στην πλάτη τους σαν καμπούρα γεμάτη σαπουνόφουσκες)
ξέπλυναν τα σκουρόχρωμα ρούχα τους στον ήλιο
για να ρουφήξουν το χρώμα του καλοκαιριού
και ξεκίνησαν...

Κι ευτυχώς όταν πέταξαν τις βαλίτσες τους στη θάλασσα
εκείνες επέπλευσαν...
Τις καβάλησαν λοιπόν κι άφησαν τα κύμματα να τις παρασύρουν
προς το μακρινότερο νησί του χάρτη,
δέκα ώρες ταξίδι λόγω ευνοϊκών ανέμων,
κι όταν είδαν τελικά στεριά
φιλοξένησαν λίγη ανακούφιση κάτω απ’τις αφυδατωμένες γλώσσες τους.

Εγκαταστάθηκαν κάτω απο μια καλαμωτή
κι απέμειναν να αιωρούνται λίγα εκατοστά πάνω απ’το έδαφος
για ένα αόριστο χρονικό διάστημα που ονόμασαν «για πάντα».

Κάθε βράδυ αποκοίμιζαν η μια την άλλη με παραμύθια
Κάθε πρωι πλένονταν με γαλάζιο αφρόλουτρο που είχε το διακριτικό άρωμα της λήθης

Εν τω μεταξύ το φεγγάρι έκανε οντισιόν για το ρόλο της φέτας πορτοκαλιού
στο μαύρο λικέρ του Δεκαπενταύγουστου.

Όλα κυλούσαν αρμονικά,
αν και η Επιθυμιά που και που μελαγχολούσε
γιατί τα ποιήματά της ήταν δανεισμένα απο ξένα πάθη
και η Προσπάθεια που και που γυρνούσε την πλάτη της στις μέρες
γιατί φοβόταν τη στιγμή που θα τελείωναν
και θα γυρνούσαν πίσω στην Γκρίζα Πόλη
καταπίνοντας επιφωνήματα νοσταλγίας...


Αλλά εκείνη η ώρα αργούσε ακόμα
εφόσον υπήρχαν αρκετά άστρα για μέτρημα.

Έτσι συντρόφευαν τους υπόλοιπους σαμάνους παραθεριστές της Χώρας,
μαζεύονταν και κούρνιαζαν γύρω απο γλυκές μουσικές,
instrumental εκτελέσεις σε κλασσικές ροκ μπαλάντες
απο μια παλιά κιθάρα που αντηχούσε μόνο τις τελευταίες απογευματινές ώρες,
και ανέλυαν όλοι μαζί την προέλευση των χρωμάτων
με εν δυνάμει στρογγυλοποιήσεις του λογάριθμου του φεγγαριού
σε συνάρτηση με την αλλαγή της παλίρροιας,
κι ένας αδιάκοπος βόρειος άνεμος μουρμούριζε πάνω απο νάυλον σπιτάκια.

Κι έμοιαζε πολύ πιθανό τελικά
να γύριζαν κάποια στιγμή στην Γρίζα Πόλη
χωρίς δροσερά χειμωνιάκτικα δάκρυα στα μάγουλά τους
γιατί όλες οι πόλεις αυτού του κόσμου
είναι πολύ άδειες χωρίς Επιθυμία και Προσπάθεια..."

Entry #2

Eχω που λες μια εικονα αποθηκευμενη πανω στο desktop. Υπαρχει απλα εκει, δεν την ανοιγω ποτε.

Θα'λεγα πως εχει ξεμεινει εκει καιρο, αλλα δεν πιστευω στο χρονο. Το λεω στους φιλους μου και με κοροϊδευουν, οτι δεν υπαρχει στ'αληθεια χρονος. Τον κατασκευασαμε, οπως κατασκευασαμε τον Θεο και τα πλοια και την αγαπη, κι υστερα καποιος εξυπνακιας εφηυρε τα δευτερολεπτα για να τον μετρησει. Αλλα ο χρονος δεν κυλαει με σταθερο ρυθμο, ο χρονος αυξομειωνει την ταχυτητα του οπως επιθυμει, ο χρονος ειναι ενας μεταλλας ντραμερ που μολις ανακαλυψε τη τζαζ. Αλλωστε που ακουστηκε ποτε μοναδα μετρησης για την αγαπη; Τα πλοια βεβαια μπορεις να τα μετρησεις, αλλα σε τι θα ωφελησει αυτο;

Ειναι λοιπον εκει η εικονα στο desktop μου, σα να ηταν απο παντα, αλλα δεν την ανοιγω ποτε. Μερικες φορες μονο, σπανια, παταω διπλο κλικ κι αμεσως χαμηλωνω τα ματια μου πριν προλαβω να την κοιταξω. Τη νιωθω ομως να με κοιταζει αυτη και με πιανει μια ντροπη αναρριχιτικη, σκαρφαλωνει τη ραχοκοκαλια μου και πεταει τσουχτερα ηλεκτρικα κλαδακια γυρω στους ωμους και στα χερια μου, και αγκαλιαζοντας απειλητικα το λαιμο μου, ανθιζει κοκκινα σπινθηρωτα λουλουδακια που φτυνουνε τη γυρη τους σαν ρουζ πανω στα μαγουλα μου. Ω ποσο ντρεπομαι την εικονα, θα'θελα να μου γυριζε εκεινη την πλατη της αντι να της τη γυριζω εγω.

Μια φορα θυμαμαι την ειχα κοιταξει, για λιγο, για πολυ λιγο, για δυο τρεις χτυπους της μπαγκετας, και χυθηκαν τα ματια μου πανω στην ανεμοσκαλα που εκανες πως σκαρφαλωνες για να με σωσεις, και πριν προλαβω να σκυψω να τα γλυψω, εσταξε μια μικρη σταγονιτσα πανω στο καινουριο σου παλτο κι ετρεξες γρηγορα να κρυφτεις απ'την καταιγιδα.

Αλλα δεν μιλαμε για σενα τωρα, για την εικονα μιλαμε.

Μη με ρωτησεις τι εδειχνε η εικονα γιατι δεν θυμαμαι. Πρασινο, πρασινο πολυ παντου σε ολες τις αποχρωσεις, και γυρω γυρω του κατι σαν υπαρξη, κατι σαν εννοια, κατι σαν φιλοδοξο μαστουρωμενο ψηφιδωτο που θελει να φτιαξει μια ανθρωπινη φιγουρα αλλα ζαλιζεται και παραπαταει σπειρες πανω στα πιξελ, και πρασινο, πρασινο πολυ.

Το πρασινο ειναι το λιγοτερο αγαπημενο μου χρωμα.

Θα με ρωτησεις τωρα γιατι δεν την σβηνω, και θα'ναι ευλογη απορια. Δεν ξερω. Ισως ελπιζω πως καποτε, οταν η γη θα'ναι καθετη και τα κλαδια δεν θα'χουν μεγαλη διαφορα απ'τις ριζες, θα μπορεσω να την ξανακοιταξω. Ισως ελπιζω πως καποτε, οταν ο χρονος συμφιλιωθει με τον παλιο του bandmate τον χωρο, θα γινει αληθινη και θα βγει απ'το desktop. Ισως απλα ελπιζω.

Δεν ξερω μη με ρωτας ασε με.

Μα οχι

Δεν σ'εχω αναγκη ρε.
Αν θες να ξερεις τη σημερον ημερα με 50 δολαρια μπορω να αγορασω ενα δικο μου αστρο και να του δωσω και τ'ονομα μου αμα γουσταρω.
Ειναι που δεν εχω 50 δολαρια αυτη τη στιγμη, αλλιως θα σου'λεγα εγω.

Δεν σ'εχω αναγκη.
Αλλα αμα με ειχες εσυ εστω και λιγο, θα σου χαριζα το αστρο μου κατευθειαν, γιατι ετσι κι αλλιως εχεις πιο ωραιο ονομα.
Δεν καταλαβαινω γιατι να μην θελεις. Μιλαμε για φοβερη κτηματομεσιτικη επενδυση.

Entry #1

Το νεο μου φρεσκοαγορασμενο μοττο ειναι: ΜΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Το κρεμαω σαν γκατζετακι απ'το μπρελοκ διπλα στη φιγουρα του Κεννυ και το'χω παντα μαζι μου. Μερικες φορες ετσι για πλακα το βαζω μπρος και δουλευει σαν καλοβαλμενη ατμομηχανη με μικρα γλιστερα φασαριοζικα γραναζια που κανουν ενα ζουζουνιαρικο σαματα αλλο πραμα. Οχι οτι σταματανε οι φωνες, απλα η φασαρια τις καλυπτει.

Και τωρα θα μου πεις γιατι το κανω αυτο; Ελα μου ντε.

Θα ελεγα οτι με ζηλεψα λιγο και μου τρεξανε τα σαλια, αλλα δεν θα ειναι πιστευτο. Η αληθεια ειναι μαλλον οτι παντα με τραβουσε το προβλημα, και το προβλημα αμα δεν κατσεις να το λυσεις χανει την υποσταση του και δεν ειναι πια προβλημα. Μετα εξατμιζεται, και ξερεις φιλαρακι δεν ξερω αν στο ειπανε αλλα στο λεω εγω, "εξατμιζεται" δεν σημαινει "εξαφανιζεται", και καταλαβαινεις, ποιος εχει ορεξη για βροχες τωρα... Δηλαδη οχι νταξει, μη νομιζεις οτι τις φοβαμαι τις βροχες, ουτε καν ομπρελα δεν εχω γιατι μου χαλαει το ιματζ. Απλα λυπαμαι εκεινα τα καημενα τα συννεφα που κουβαλανε τα σκουπιδια μου και σερνουνε τις παραφουσκωμενες τους κοιλιες πανω σ'αυτη τη γαμιολα τη γυαλινη την ξαστερια.

Ειδες, μπορω να γραφω κι ετσι. Για τι με περασες, ειμαι ευπλαστη εγω, οπου και να με βαλεις προσαρμοζομαι. Η λαστιχενια μου ψυχη ειναι το μεγαλυτερο μου προτερημα.

Το μονο μου ελαττωμα ειναι αυτη η ατιμη η συνεπεια. Καημο το'χω μια φορα να φτασω κι εγω τελευταια σ'ενα ραντεβου και να βρω καποιον να με περιμενει. Κι αυτο το μητινγκ ποιντ ρε παιδια, πρεπει ν'αλλαξουμε μητινγκ ποιντ ρε γαμωτο, γιατι καθομαι κει χαμω και καπνιζω και μαζευονται κατι περιστερια στα ποδια μου και πλακωνονται απανω απ'τα σουσαμια κι ετσι οπως τα βλεπω κατι μου θυμιζουν, ολο κατι μου θυμιζουν.

Οχι πια στη Στουρναρη ρε παιδια. Γιατι παντα αργειτε και δεν εχω ποιος να με περασει απεναντι και μονη μου δεν μπορω γιατι περπαταω σκυφτη κι ολο με πατανε τ'αυτοκινητα. Κι ολο περιμενω και καθομαι εκει και περιμενω και κλωτσαω το στυλο και περιμενω κι αυτος ο μαλακας με το κοκκινο κασκολ παει και ταϊζει τα περιστερια. Ο μαλακας.

EΨIΛON

Συνήθιζα να τσαλακώνω τα γυάλινα σεντόνια μου
κι εκείνα σπάζοντας σε λευκά θρύψαλλα
στόλιζαν το κορμί μου με μικρούλες χαρακιές

Κι αυτό το ονόμαζα Επιθυμία

Τώρα όταν ξαπλώνω είμαι πάντα πολύ προσεκτική
να μην επιθυμώ τίποτα
Μόνο που αυτό το ξεραμένο αίμα απ’τις πληγές που έκλεισαν
με διασκεδάζει

Κι αυτό το ονομάζω Ελπίδα

Μα αν τύχει ποτέ να κοιμάται κάποιος δίπλα μου
όλο και κάποιο νέο φόβο θα εφεύρω
μήπως και καταφέρω να τον τραυματίσω
και με καταλάβει

Κι αυτό ονομάζεται Επανάληψη


Ίσως τελικά όλες οι σημαντικές λέξεις ν’αρχίζουν απο Έψιλον.

Follow the arrow

Kαθε βραδυ λεω στον εαυτο μου, σημερα θα πεσω να κοιμηθω νωρις. Ετσι γι'αλλαγη.

Αλλα ποτε δεν κοιμαμαι νωρις. Κι ιδου τ'αποτελεσματα.







Οχι δεν ειμαι εγω που νομιζετε, η αλλη ειναι.

Now, move along people, nothing to see here.